Historia

Puszcza Niepołomicka ciągnęła się kiedyś od Krakowa po Sandomierz. Środkiem jej ostępów płynęła Wisła, zmieniając koryto i tworząc odnogi, wysepki i moczary. Od XIII do XVIII w. Puszcza była własnością królów i wchodziła w skład królewskich dóbr stołowych, a później należała do skarbu państwa; fakt ten spowodował, że stanowi ona do dziś jednolity kompleks leśny. Osadnictwo ludzkie, potrzeby gospodarcze itp. przyczyniły się do tego, że z biegiem stuleci Puszcza skurczyła się do obecnych rozmiarów. Lasy puszczańskie obfitowały niegdyś w grubą zwierzynę i były przez kilka stuleci ulubionym terenem królewskich łowów. Począwszy od Kazimierza Wielkiego aż do Stanisława Augusta Poniatowskiego nie było króla, który by w Puszczy Niepołomickiej choć raz nie polował. W naszych czasach zwierzynę łowną Puszczy reprezentują: jelenie, daniele, sarny, dziki, zające, lisy. W czasach Piastów i Jagiellonów Puszcza Niepołomicka była ostoja wielu dzikich zwierzat, pomimo tego już król Zygmunt August zauważył potrzebę ich ochrony. Wydał pierwsze prawo chroniące żubra, polować na nie mógł tylko król, a kłusownictwo było karane śmiercią.